It's a life

Tranen rollen over mijn wangen, zien jullie mij wel? Zien jullie wat jullie hebben gedaan? Of in dit geval één iemand in het bijzonder, maar toch hebben jullie beiden schuld. Ik weet wel dat dit zo niet door kon gaan. Maar moest het dan zo? Ik weet niet hoe ik het jullie zeggen moet. Ik probeer het wel, maar ik word steeds tegen gehouden. Veel mag ik niet meer..  Vroeger vond ik mijn leven leuker, toen alles nog veilig was. Ik mis dat gevoel, ik mis het gevoel van dat er iemand voor me is hier thuis. Ik voel dat ik hier niet meer hoor, maar ik kan nergens heen.  Ik ben geen heilige, ik weet hoe ik je kwetsen kan, en ik maak er gebruik van, en heel eventjes voel ik me goed. Na de tijd weet ik dat ik sorry zou moeten zeggen, maar ik kan het niet. Het is alsof het engeltje dan weer plaats maakt voor het duiveltje. Ik vroeg je om hulp, een beetje begrip. Maar ik bereikte niet wat ik wilde, je maakte het erger. Mijn leven werd erger. Ik heb het gevoel dat ik niet kan zijn wie ik wil zijn, dat ik altijd zal moeten uitkijken met wat ik tegen je zeg, zolang ik hier woon.  Ik weet niet hoelang ik nog tegen dit gevecht kan. Ik zou willen schreeuwen, kijk naar mij, kijk hoe ik me voel. Zie me nou eindelijk zoals ik ben. Een meisje met verdriet, die zo graag weer een beetje geluk wil. Snap je nu wat ik bedoel? Jij zegt me zoveel, en het komt langzaam bij mij na binnen, dat ik het begin te begrijpen. Misschien klopt het niet. Maar het voelt alsof ik jou grootste fout bent, dat je nu na al die jaren spijt hebt.  Dat je het liefst mij weg zou doen. Zodat je geen last meer van me hebt, zodat jij je eigen leven kan leiden zoals je dat wilt, zonder rekening te hoeven met mij.  Ik lees het in je ogen, maar je ontkent het altijd. Maar ik voel de twijfel in je stem. Het maakt mij van binnen stuk. Ik raap me elke ochtend weer bij één. Alle stukjes. Het besef van dat ik er alleen voor sta. Ik voel het, het dringt langzaam tot me door.  Ik voel me ziek erdoor, en ik ken de kuur nog niet die het beter voor me kan maken.  Ik mis de oude tijd, maar zal het moeten doen met de nieuwe tijd. En ik hoop dat het ooit op een dag allemaal beter zal gaan.

Koken voor beginners

Er zijn zoveel makkelijke recepten, je kunt ze vinden in kookboeken of natuurlijk, wie kent het nou niet? Het internet! Makkelijke recepten zijn, saucijzenbroodjes, ragout, soepen in allerlei varianten, en denk aan alle pakken waarbij op de achterkant precies staat wat je moet doen. Hoe makkelijk wil je het hebben? Maar schijn bedriegt. Probeer maar eens een gebonden tomatensoep te maken, je leest ze, en denkt nou dit klinkt best makkelijk. Zelf heb ik hier ook al ervaring mee. Ik volgde stap voor stap wat er in het recept stond, en dacht nou dit gaat best goed. Tot en met de zin, en maak nu een roux, en ik dacht werkelijk wat bedoelen ze nou? Ik zat midden in mijn gerecht, mijn zelfvertrouwen dat in dat halfuur was gegroeid, brokkelde gelijk weer af. Niemand thuis, en daar stond ik dan in mijn eentje in de keuken, met de soep. Of wat er op moest lijken. En dan is internet opeens erg handig. Even gauw opzoeken wat een roux is, maar ook hier heb je verschillende soorten in, wat is nou het goede recept voor een roux? Ik ben  maar een beginneling, geen pro. Maar al met al vond ik het uiteindelijk. Mijn tip voor de beginnelingen is, lees het recept goed na op moeilijke woorden, en mocht je dan zoals ik zo’n woord tegenkomen, zoek het dan op voordat je begint met koken, dat bespaart veel gedoe en stress! En zet de uitkomst bij het recept, altijd handig als je het nog één keer wilt gebruiken. Maar je kan ook altijd gaan experimenteren met je soep, gooi er eens een paar ingredienten in die je niet zo gauw zou gebruiken, en blijf proeven en misschien slaagt het dan wel, of ontdek je jou nieuwe talent waarvan je niet wist dat die had.  Mijn advies is en blijft, blijf proberen en geef niet op, hoe moeilijk het ook lijkt, of als er problemen beginnen te ontstaan tijdens het koken, blijf proberen en geef niet op.

Geluk

Hoe vaak hoor je mensen wel niet over geluk praten en wat hun gelukkig maakt. Liefde? Geld? Seks? Drank? Vrienden? Familie? Je huisdier? Elk mens is anders, uniek eigenlijk. En iedereen word gelukkig op zijn eigen manier.

Geld maakt niet gelukkig, word er vaak geroepen. Ik zou zeggen , is dat wel zo? Want als jij geen geld had, waar betaalde jij dan al je drank van, of de leuke dates die jij altijd hebt, of al die condooms die jij nodig hebt? Waar betaal jij alles van? Van de leuke dingen tot de rekeningen. Jij word toch gelukkig als je er achter komt dat je deze maand weer geld hebt om de rekeningen te betalen en dan ook nog geld overhoud voor de leuke dingen in het leven.

Maar er zitten twee kanten aan deze uitspraak, de ene kant is die ik hierboven uitlegde, en de andere kant is, als jij zwemt in het geld, maar geen liefde kent, zal je waarschijnlijk niet heel gelukkig zijn, uiteindelijk. Maar een leven zonder ook maar één cent om uit te geven zal je ook niet veel geluk brengen. Geld maakt dus eigenlijk niet gelukkig, maar het kan wel bijdragen aan jou geluk.

‘Ik hoef niet te zwemmen in het geld, maar pootje baden is wel lekker’, zei Toon Hermans ooit.  Daar ben ik het mee eens. Hoewel de meningen daarover vaak nog wel verschillen. Hoeveel mensen kopen wel niet een lot uit de loterij, en hopen dat zij nu eens een keer de hoofdprijs winnen. En hoeveel mensen balen wel niet als de hoofdprijs wel in hun woonplaats valt, maar net niet in hun straat. En ze weer naast het net hebben gevist. En uiteindelijk meer geld hebben uitgegeven aan de loten van de loterij,  dan dat de hoofdprijs was.

Geluk komt je dus niet aanwaaien, je moet er wel iets voor doen. Om liefde te ontvangen, moet je liefde geven, om geld op je bankrekening te krijgen, daar moet je voor werken, en hoe meer je je best doet, hoe leuker jij het gaat vinden en er van geniet, als je weer iets hebt bereikt. Er zullen altijd ook tegenslagen zijn, maar blijf genieten elke dag. Want achter de wolken zal de zon altijd voor jou schijnen.

Wanneer je accepteert dat jou geluk in je eigen handen ligt, en dat je daar mee wat kan doen.  Zul je een heel eind komen.

Waar word jij gelukkig van?

Huiswerk

Huiswerk, welke student/leerling kent dit woord niet? Hoeveel jongeren hebben wel geen hekel aan dit woord. Hoeveel jongeren hopen wel niet dat hun leraar of lerares vergeet om het huiswerk op te geven. Hoeveel van onze tijd bestaat eigenlijk wel niet uit huiswerk? De hele week gaan de meeste jongeren braaf naar school toe. Schrijven netjes hun aantekeningen op, om ze vervolgens ergens in het hoekje van de kamer te gooien en nooit weer te gebruiken. Kortom, we zitten onze tijd uit. We zijn allemaal opgelucht als we onze laatste les hebben gehad. En we eindelijk naar huis kunnen. Maar daar houdt de schooldag niet mee op voor die dag. Want we moeten nog huiswerk maken. Je denkt dat doe ik straks wel, eerst even tv kijken of even achter de computer, en oh ik had ook nog met die afgesproken om nog even achter MSN te gaan. Je gaat deze dingen doen. Je ouders roepen opeens, kom je eten? En jij denkt, oh ik had me huiswerk nog moeten maken. En daar achteraan denk je, komt straks wel. Naar het eten, heb je eigenlijk toch geen zin meer. En je stelt het weer uit. En we weten ondertussen allemaal van uitstel komt afstel en dan komt het er niet meer van.

Nou heb ik een paar tips over hoe je makkelijk je tijd kunt verdelen tussen privé en school.

1.     Maak een overzicht van wat je allemaal moet doen voor school. En wat je graag in je vrije tijd wilt gaan doen.

2.     Maak van dit overzicht een planning. Doe dit het liefst per dag, zodat je makkelijker kunt werken en leuke dingen kunt gaan doen.

3.     Als je een uurtje hebt gewerkt hou je even een pauze,  ga bijvoorbeeld iets drinken, dan kun je daarna weer beter concentreren.

4.     Wissel maakwerk en leerwerk af, maak eerst je verslagen, want die moet je inleveren. En dan heb je dat vast af. Ga daarna pas beginnen met leren.

5.     Je kan ook een planning maken in het leren. Moet je bijvoorbeeld 6 hoofdstukken biologie leren? Leer dan per 1 of 2 dagen één hoofdstuk. En zorg dat je die dan goed kent, zodat je doorkan naar het volgende hoofdstuk.

6.      Ga niet vlak voor je naar bed gaat leren, want dan neem je de lesstof niet meer op.

7.     Zorg voor rust, naar je favoriete serie kijken is leuk, maar niet als je huiswerk maakt! Zonder afleiding kun jij beter leren.

Je kan natuurlijk ook zelf dingen bedenken, die jij makkelijk vind tijdens het huiswerk maken. De één heeft zijn muziek aan staan, en vind dat rust. En de ander vind doodse stilte prettig. Huiswerk moet je eigen maken, een situatie creëren waarin jij makkelijk kan werken. Wat jou gemotiveerd houd om je huiswerk te maken. Want het gaat er tenslotte om dat jij je huiswerk maakt, en niet de manier waarop.

Het maakt meer kapot dan je lief is

Ik zat laatst in de kantine van de school. En ik ving daar een gesprek op over profielen site’s. Een meisje had het erover dat het meer kapot maakt dan je lief is. Neem nou bijvoorbeeld hyves of twitter. En ergens klopt het ook  wel. Want wij vrouwen zijn naast dat we leuk,lief en slim zijn ook vaak jaloerse, ‘checkende’ meisjes.

Je kan op hyves of twitter je vriendengroep zoveel mogelijk uitbreiden. Een geweldig idee dachten we allemaal. Nooit eerder vond ik Marjolein, met wie ik vroeger op de basisschool zat zo snel terug. Net zoals het checken van de bezigheden die zich vandaag afspelen in het leven van je ex-vriend.  Daarnaast kun je sociale contacten makkelijk onderhouden.  Zo kun je op hyves even snel een vriendin ‘krabbelen’ van hoe het met haar gaat en of ze nog contact heeft gehad met die ene jongen. En zelfs de verjaardagen mis je niet meer. Je krijgt namelijk een automatische melding van wanneer één van je ‘vrienden’ jarig is. En dan stuur je weer een ‘krabbel’ met gefeliciteerd. Sociale contacten onderhouden was nog nooit zo makkelijk!

Maar inmiddels is het duidelijk dat elk voordeel zijn nadeel heeft. Of heeft ieder nadeel weer zijn voordeel? Waar het om gaat  is, dat met dit soort geweldige site’s ook grote risico’s aan kleven.

Neem nou dit voorbeeld:

Jij hebt al jaren een vaste vriend. En dan kom  je er bijvoorbeeld via hyves  er achter dat vriendlief het al weken met een ander meisje doet. Dat meisje krabbelde elke avond  jou vriend. Zij dacht namelijk dat hij nog lekker vrijgezellig was. De toon van de berichten gingen van oppervlakkig naar vriendschappelijk, naar erg ‘foute’ berichtjes en opmerkingen.  Nou is aan zo berichtje niet te zien, of het gemeend of niet gemeend is. Maar je houdt er wel een rot gevoel aan over.  En daarnaast kan iedereen nog mee lezen, met hun berichtjes. Na veel gesprekken met je vriend over deze berichtjes besluit je het meisje via hyves aan een vragen gevecht deel te laten nemen. Via veel privéberichten (ja ook dat is een functie) kom je er achter dat het meisje nergens van af weet van of hij nou wel of geen jaloerse vriendin heeft. Eind van het liedje, je maakt het uit. En inmiddels je ex gaat vrolijk door met dat meisje.

Of een ander voorbeeld:

Een vriend en een vriendin van jou zijn elkaar tweets aan het sturen, over jou. En dan bedoel ik dat niet in een al zo positieve sfeer. Ze blijven maar heen en weer twitteren. En je begint te denken, wat is hier nou weer aan de hand, en je gaat er dan mee bemoeien. Waardoor het weer op een ruzie uitloopt. Jou evil side besluit om de boel nog is even  lekker op te gaan schudden , waardoor er nog fanatieker getwittert wordt door die twee. Uiteindelijk besluit je om het uit te praten, en blijkt het op een misverstand te berusten. Mooi dom dus, zo zie je maar dat je de berichtjes op twitter maar niet te serieus moet lezen. Want de woorden mogen er nog steeds zo staan. Je interpreteert ze op je eigen manier. Ook al bedoelden degene die het schreef waarschijnlijk niet zo.

Er zijn nog talloze anderen redenen om hyves, twitter een gevaarlijke plek te vinden. Ik zal er een paar noemen. Je wilt niet zien hoe gelukkig je ex is met zijn nieuwe aanwinst. (zie tweehonderd foto’s van hun vakantie en uitstapjes) En je leest liever  niet hoe je beste vriendin ‘zaterdag lekker gaat stappen’ terwijl ze jullie afspraak moest cancelen vanwege een zogenaamde zieke oma of ik loop achter met me huiswerk, en daar moet ik vanavond echt wat aan gaan doen smoes. En je leest ook liever niet dat de jongen met wie jij gister zoende, waarvan jij dacht dat het erg speciaal was, dat hij de hele stad en omliggende gebieden al heeft gehad, en jij dus eigenlijk zijn volgende slachtoffer was, omdat hij een weddenschap had met één van zijn vrienden.

Dus de conclusie: hyves of twitter maakt meer kapot dan je lief is. Dus sluit je venster als deze problemen zich voordoen. En zet ‘m bij de verboden website’s die je ergens kunt vinden.  Maar wees eerlijk, wie zal dat nou ooit gaan doen?

Gesnotter

Ik kan al geen liedjes meer luisteren zonder dat ik mijn ogen vochtig voel worden. Ik kan geen film kijken zonder de benodigde zakdoekjes. En dan niet even snotteren, maar gelijk tranen met tuiten  huilen. En daar kan mijn waterproof mascara niet meer tegen. Waardoor mijn ogen  er niet meer uit zien. En nee het is niet mijn maandelijkste feestje. Ik wil gewoon een keer huilen zonder reden, maar het is niet maar één dag. Maar gelijk dagen, weken of zelfs maanden. Bij alles wat ik doe, moet ik al huilen. Goede cijfers vrolijken me niet meer op. En ijs en snoep verrichtten ook geen wonderen meer voor me. Ik roep alle hulptroepen in wat mij zou moeten kunnen helpen. Maar dat is verspilde moeite.

 En dan ga je bij jezelf nadenken, wat is er nu met mij aan de hand? Ik besloot te gaan zoeken op internet. Maar ik vind niets bijzonders. Ik wil het wel aan iemand vragen, maar ik durf niet zo goed. Ik ben bang dat niemand mij begrijpt en zal zeggen, mens stel je eens niet zo aan!

Ik denk verder na, komt het misschien toch nog door dat gebroken hart? Of die extra kilootjes die ik er nog af moest hebben. Tijd voor verder onderzoek. Ik pak mijn fiets, en ga een eindje fietsen. Per toeval fiets ik langs de winkel waar een leuke jongen werkt, ik besluit om naar binnen te gaan voor de eerste test.  Eens kijken wat ik nu nog voel voor die jongen. Ik kijk hem aan. Hij kijkt terug. Maar ik voel niets, de vlinders zijn verdwenen. Ik ga langs mijn vriendinnen. Maar ik heb alweer pech, zij kunnen mij ook niet helpen. Ik fiets verder, en stop bij een huis. Ik kijk wat rond, en zie mijn ex staan. En ja hoor, daar heb je het al. Ik heb mijn reden gevonden. Althans dat hoop ik. Hij loopt naar mij toe. Maar ik fiets gauw weg. Ik voel zijn ogen in mijn rug branden. Ik voel van binnen  dat liefdes vlammetje al weer oplaaien. Ik dacht dat het gedoofd was voorgoed.  Het vlammetje is weer aangewakkerd en nu word het verdriet alleen maar sterker.

Dus ik ga op zoek naar een oplossing. Ik kijk in msn in de contactpersonenlijst. En daar staat zijn naam, gevolgd door (geblokeerd). Ik klik op blokkering opheffen. En wacht tot hij begint met praten. Lang  hoef ik er niet op te wachten. Aarzelend klik ik hem aan en kijk wat hij zegt.  Heel simpel zegt hij hoi. Er niets mis mee, maar nu dus even wel. Ik typ hoi terug, en hij vragt hoe is het. Ik denk wat moet ik nu doen, hem de waarheid vertellen en zeggen wat ik voor hem voel nog. Dat toen ik het een maand geleden uitmaakte, dat het een fout van mij was geweest of moet ik liegen? Ik kies voor de eerste optie. Want eerlijkheid duurt het langst hebben mijn ouders mij ooit geleerd. Langzaam begin ik te typen. En druk op enter. Nu het eruit is, voel ik langzaam al mijn tranen, die ik net nog in mijn ogen had staan wegtrekken. Het lucht op, alsof er een last van mijn schouders is gevallen. En wat blijkt, hij voelt nog precies hetzelfde voor mij. Hij weet eigenlijk al niet eens meer waarom het precies was uit gegaan. Vol vlinders in mijn buik kijk ik naar het beeldscherm, en voor ik het weet huil ik alweer. Maar nu omdat ik blij ben.

Zo vrolijk als ik nu ben, daar kan niemand meer iets aan veranderen. Mijn hulptroepen hebben gefaald. Maar uiteindelijk was ik zelf mijn grootste hulptroep. Ik heb mezelf gered. De vijandelijke tranen zijn verslagen, en ik ga vol goede moed weer het leven in met hem. Alles is vergeten en vergeven. Maar toch bedenk ik me iets, wat ik moet blijven onthouden. Er is altijd wel weer een oplossing te vinden. En om die oplossing te vinden, moest ik op onderzoek uit gaan. Net zoals dat je op de kleuterschool van alles leert door te onderzoeken. En dat het nu nog steeds werkt. Nooit gedacht iets te hebben geleerd op de kleuterschool? Nou een heleboel dus! Want het leven is toch zoveel meer dan zakdoekjes en gesnotter.

Loverboys

Vandaag is het weer een gewone schooldag. Eigenlijk is hij zo gewoon zoals alle andere dagen. Het enige verschil is dat het deze week toetsweek is. En dat houdt in, dat we voor de verandering eens  geen toetsen hebben, maar excursies. Voor vandaag staat het volgende op het programma, een voorstelling over loverboys. Het komt erop neer dat ze in de vorm van een toneelspel een voorlichting daarover gaan houden.

Om 13.00 uur zou het beginnen, dus ik loop er met een paar klasgenoten heen. En we gaan zitten. We zorgen ervoor dat we niet helemaal vooraan komen te zitten.  Maar redelijk in het midden. Niet veel later komt de rest ook. Het begint.. ik ben nieuwsgierig, wat gaat er gebeuren? Er komt een meisje op het podium, genaamd Nancy. Ze vertelt hoe geweldig haar vriend is, hoe lief hij is, hoe bijzonder hij haar maakt, hoe ze elkaar hebben ontmoet. Je zou denken haar geluk kan niet meer kapot. Vervolgens komt de jongen genaamd Robert het podium op. Ze laten zien hoe hun ontmoeting plaatsvond. Hij is alles wat je zou willen, als hij jou vriendje was. Vervolgens zie je hoe robbert het lieve vriendje veranderd in een echte loverboy. Ik zie hoe hij te werk gaat. Het is boeiend en interessant om te zien. Maar tegelijkertijd is het eng. Is het zo makkelijk om er in te trappen dacht ik. Ik kijk om me heen, naar de reacties van mijn klasgenoten. Maar ik kan niet veel van hun gezicht aflezen.  Ik kijk weer terug naar het toneelspel. Robert vertelt aan de jongens van het publiek hoe hun een loverboy kunnen worden, hij liet zien hoe je meisjes moet benaderen, het is dan de bedoeling dat die meisjes verliefd op hem worden. Hij noemde het “je moet er oog voor krijgen, en dan is het alsof ze een stempel op hun voorhoofd hebben. Je gaat voor een meisje die weinig zelfvertrouwen heeft, en het liefst al met problemen thuis. Maar als ze die problemen nog niet heeft, dan maakte hij ze wel even.”  Hij sprak vervolgens meisjes vanuit het publiek aan. Hij gebruikte zinnetjes zoals, wil je horen dat je mooi bent? Jij bent echt een bijzonder mooi meisje. Wil jij horen dat jij grappig bent, ik lach om al jou grapjes. Wil je horen dat je stoer bent, ik vind jou een stoer meisje. Kick je op geld? Ik geef je alle dure cadeautjes, precies zoals jij het hebben wil. Hij keek naar een meisje, en schatte in wat ze zou willen horen. Natuurlijk was dit maar een voorlichting, maar het bleef boeiend om naar te kijken. Maar natuurlijk kan deze jongen niet alle meisjes krijgen die hij zou willen. Maar ook daar had hij een oplossing voor bedacht. Hij zou dan één van zijn meiden op dat meisje afsturen, die dan dikke vriendinnen met haar zou worden, waardoor dat zelfde meisje alsnog voor hem kwam te werken en hij alsnog zijn zin had.

 Tussen de scènes’s door houdt een vrouw haar verhaal. Zij kwam 20 jaar geleden in dat wereldje terecht. Zij vertelden over haar ervaring, en hoe die loverboy te werk ging. En hoe het haar was gelukt om daar weg te komen, en wat voor last het nog steeds voor haar was. Ze gaf ook uitleg over wat wij konden doen, als bijvoorbeeld een vriendin van mij daar in terecht zou komen. Ze gaf aan dat je dat dan altijd ergens moest gaan aangeven, dit kan zijn bij de politie of haar ouders, of je eigen ouders of een bepaalde hulporganisatie, denk aan jeugdzorg. Op dit alles reageerden mijn medestudenten nogal fel. Er kwamen reacties zoals, wat zijn die meisjes dan dom, dat doe je toch niet, dat heb je toch wel door. Ik ging nadenken. Is dat wel zo? Want wat bepaald of een jongen nou een echte loverboy is, weet je dat niet pas zeker als die jongen je achter de ramen heeft gezet. Of je dwingt tot seks met vreemden of vrienden van hem voor geld. Mijn conclusie was al gauw gemaakt. Een loverboy gaat op verschillende manieren te werk, wat maar net bij het type meisje past. En als dat hem niet lukt stuurt hij er één van zijn meiden op af. Het kan bij een loverboy op een softe aanpak, door eerst lief te doen door haar speciale aandacht te geven, en cadeautjes. Maar het kan ook met een harde aanpak, door geweld te gebruiken, en haar op die manier te dwingen. Een loverboy kan je in een discotheek helemaal in elkaar slaan,  maar niemand die iets doet. Na de tijd  lopen jullie naar buiten, en gaan in zijn auto zitten. Hij zegt dat het hem spijt. Hij heeft een mes in zijn handen waar hij mee speelt. Ondertussen zegt hij je mag gaan hoor. Ga maar weg als je wilt. Maar dat doe je niet. Want je bent bang dat hij je dan neersteekt. Je weet dat je niet meer weg kunt. En dat is het begin van zo’n loverboy. Dat was de ervaring van de vrouw die ons haar verhaal vertelde. Ik heb bewondering voor de meiden die het is gelukt. En dat ze er hulp bij kregen. Want even weglopen bij een loverboy doe je niet zomaar. Daar heb je lef voor nodig, en vrienden of familie die om je geven. Die er voor je zijn.  Want familie en vrienden is het allerbelangrijkste wat je nodig hebt.

Overkomt mij dit weer?

Het is 06.00 uur in de ochtend. De wekker gaat alweer af. Alweer een nieuwe dag aangebroken. Ik druk de wekker uit, en trek de dekens weer over me hoofd. Het is weer  zo´n typische schooldag. Vroeg uit bed, je douche, aankleden, opmaken, haar doen, snel eten, en dan gauw naar de bushalte, want je wilt de bus niet weer missen en weer een halfuur in de kou staan. Ik staar ongeduldig naar mijn mobiel, de tijd kruipt voorbij. En de bus wil maar niet komen. Uiteindelijk tien minuten later is de bus er. Ik stap in en ik kijk de bus rond, is er nog een plekje vrij? Nee dus, dat wordt weer staan. Ik kijk de bus een beetje rond, op zoek  naar mensen die ik ken, ik zie alleen mensen die ik wel van gezicht herken, maar niet iemand om aan te spreken. Zuchtend haal ik mijn mp3 speler te voor schijn. En zet mijn muziek aan.  Een halfuur later komt er eindelijk een plekje vrij. Ik ga gauw zitten, en doe me ogen nog even dicht. Eenmaal op het station, met nog steeds een slaapdronken gezicht en met wallen tot aan mijn knieën, tussen honderden andere studenten op het station. Ik kijk of mijn bus er nog staat. En het geluk lijkt weer even aan mijn kant te staan. Ik weet dat ik moet opschieten, want anders zit de bus weer vol met andere duizenden studenten die ook naar school toe willen. Helaas, ik ben te laat. De bus zit alweer vol toen ik eindelijk bij de deur aangekomen was. Had ik toch nog langer in bed kunnen blijven liggen, dacht ik. 

Mijn humeur zakte steeds verder naar het nulpunt. Het regende,ik had geen paraplu mee, en raakte met de minuut steeds doorweekter van de regen. Toen ik uiteindelijk wel aankwam op de plaats waar ik moest zijn. School dus. Werd ik zowat de bus uitgeperst,  waardoor ik de bus uitviel midden in een grote regenplas.Ik hoor gelach, en ik dacht wat is er nou zo grappig? Toen had ik het door. Ze lachtte om mij. Mijn tas was nat, ik was nat. alles aan mij was doorweekt van het regenwater, ik voelde wat lang mijn wang lopen, ik wrijf er met mijn vinger langs, en ik kijk, het blijkt mijn mascara te zijn. Fijn, mijn make-up is ook uitgelopen.  Ik bedenk me dat ik nog steeds op de grond lig en iedereen me staat uit te lachen. Niemand die mij helpt. Niemand die een helpende hand uitsteekt bij deze vernedering. Ik sta voorzichtig op en bekijk de schade aan mezelf. Geen bloed niets, alleen alles doorweekt.  Met een opgeheven hoofd loop ik gauw de school in, en loop door naar de toiletten, naar de spiegels. Ik bekijk mezelf, mijn make-up is uitgelopen, mijn haar zit niet meer zo mooi als vanochtend.  Mijn kleding is nat en doorweekt, kortom  ik voel me lelijk. Ik probeer te redden wat er te redden valt. Naar een paar verwoede pogingen geef ik het op. Waarom  zou ik deze moeite doen, het is een hopeloze zaak, zie ik in. ik bekijk mijn tas, die ook nat en doorweekt  is. En hoop dat ik daar nog wat bruikbare dingen in heb zitten. Maar ik kom alleen dingen tegen zoals deo, en een parfum. Chagrijnig gooi ik de spullen weer in mijn tas. Ik neem mezelf voor dat deze vernedering mij niets doet.  Maar zo gauw ik de deur van de toiletten heb open gedaan. Zie ik iedereen weer kijken. Ik zie ze denken, haha daar heb je dat meisje weer, die niet eens normaal de bus uit kan lopen, en moet je zien hoe ze eruit ziet. Zij kijken naar mij. Ik kijk terug. Ik laat ze zien, dat het me niets doet. Waar wacht ik nog op? Tot hun weglopen? Of dat ik er weer een beetje fatsoenlijk uit zie? Of mijn kleding weer droog is? HELL NO! Ik loop met een opgeheven  hoofd verder de school in. Ik schaam  me niet meer. Want ik ben niet het enige meisje in de school, die zich nu lelijk voelt door hoe ik er nu uit zie. Ik ben het meisje met lef, ik durf me zo in het openbaar te vertonen, omdat dit niet het ergste is wat mij kan overkomen.